ผมคิดว่าเราทุกคนคงมีความทรงจำกับสถานที่หลายๆ ที่เป็นของตัวเอง “สยามสแควร์” ก็เหมือนกัน
ในวัยแรกแย้มสิวเกรอะ หัวเกรียน แต่อยากเซ็ตผมใส่เจล เน็ตความเร็ว 56K ที่นี่เป็นทั้งที่เรียนกวดวิชา ที่นั่งชิลแถวเซ็นเตอร์พอยต์ในวัยที่เรายังไม่รู้ว่าชิลคืออะไร ที่ระบายอารมณ์ด้วยการไล่ยิงคนอื่นในร้านเกม ที่ดูหนังราคาเยาวชน และที่เตรียมตัวติวเอ็นทรานซ์
เวลาผ่านไป สยามสแควร์ในวันนี้ก็คงไม่เหมือนกันกับสยามสแควร์ในวัยที่ผมเองเป็นเด็กอายุ 15 อีกต่อไป ตึกเก่าๆ ถูกแทนที่ด้วยห้างร้านใหม่ๆ คนหน้าเก่าๆ ที่เคยเดินสยามฯ ทุกวันนี้คงเปลี่ยนเป็นมาสถานีสยาม เพื่อต่อรถไปทำงานแถวสุขุมวิทหรือสาทร
แต่สิ่งหนึ่งที่ยังคงเดิมไม่เคยเปลี่ยนก็คือ มันยังเป็น “สนามเหย้า” ของวัยรุ่นให้ได้แสดงออก พบปะนัดเจอกัน ขอไลน์จีบกัน และมีความรักครั้งแรกที่นี่เหมือนครั้งก่อนในยุคของผมเอง และครั้งก่อนในยุคพ่อแม่ของเรายังเอ๊าะๆ อีกด้วย
เรื่องราวในหนังเรื่อง “สยามสแควร์” คงเหมือนการกลับไปเดินสยามอีกครั้งของผม กลับไปทบทวนความทรงจำ และค้นหาสิ่งใหม่ๆ ที่เปลี่ยนไปด้วย
มันเหมือนเปิดสมุดเฟรนด์ชิปเล่มเก่าที่เพื่อนในห้องเขียนให้เรา มาอ่านทีละหน้าทีละบรรทัด
บางหน้าอ่านแล้วยิ้มปนหัวเราะไปด้วย
บางหน้าอ่านแล้วอาจจะต้องนึกนานนิดนึงว่า มันมีอะไรแบบนี้ด้วยเหรอวะ แล้วคนเขียนมันเป็นใครวะ
บางหน้าอ่านแล้วน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว
และบางหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกที่แปลกประหลาด คล้ายกับบรรยากาศตอนกลางคืนของสยามสแควร์ที่ทั้งเงียบ ลึกลับ ชวนขนลุก…
ทั้งที่มันใกล้ตัว แต่ก็แปลกที่เรากลับไม่เคยรู้จักมันเลย
“ไพรัช คุ้มวัน” (ผู้กำกับ “สยามสแควร์”)
ประวัติผู้กำกับ “ไพรัช คุ้มวัน”
กำกับภาพยนตร์: รักจัดหนัก ตอน ไปเสม็ด (2553)
กำกับภาพ: 36 (2555) / Mary is Happy, Marry is Happy (2556 – รางวัลสุพรรณหงส์ กำกับภาพยอดเยี่ยม) / Hand in the Glove (2557 – ญี่ปุ่น+ไทย ร่วมสร้าง)
ผู้ช่วยผู้กำกับ: 9 วัด (2553) / Together วันที่รัก (2555) / Last Summer ฤดูร้อนนั้น ฉันตาย (2556)
ลำดับภาพ: 9 วัด (2553) / รักหมดแก้ว (2557)
